Een jaar na de release van Horizon: Forbidden West grijpt een nieuwe game in de reeks de aandacht. Eentje specifiek voor wie zin heeft om zich volledig in de wereld van Aloy te storten, weliswaar niet als de rosse haarzelf. Horizon: Call of The Mountain is het paradepaardje waarmee Sony je over de streep wilt trekken voor PlayStation VR2. En daar slagen ze verdomd goed in.
In onze review van de PS VR2 gaven we het al aan: de hardware valt of staat met de games die erop verschijnen. Horizon: Call of The Mountain is ongetwijfeld dé game om PlayStation VR2 mee te ontdekken en een schoolvoorbeeld van wat zo’n VR-game moet zijn. Als je Call of the Mountain in een notendop moet omschrijven, dan kan je het een aangename rollercoasterrit noemen. Je krijgt een Horizon-ervaring, volledig opgezet in de wereld die we kennen, maar dan als alleenstaande ervaring.
Geen verhaal dat prijzen pakt
Deze keer sta je dus niet in de botten van Aloy, wel in die van Ryas. Deze voormalige Carja rebel krijgt de kans om zich terug op een goed blaadje te zetten door een dreiging van Sundow af te weren. Hiervoor moet hij een lijstje van taken voltooien om zo terug op een goed blaadje te staan. Het verhaal is degelijk, maar vooral geschreven in functie van de ervaring. Zo krijg je een paar knallermomenten waarbij de “oeeh’s” en “aaa’s” vallen. Maar veel gelaagdheid zit er niet echt in. Naarmate je vordert, wordt het verhaal gelukkig een stuk degelijker. Zolang je geen Oscarnominaties of vijftien speeluren verwacht zit je goed. Wij klokten af op 6,5 uur zonder al te veel zijsprongetjes te maken.
Leuke toevoegingen is een korte passage van Aloy. Het voelt wat aan als een oude vriendin die je nog eens ziet, maar we vonden het ook wat vreemd. Naast het verhaal heb je een kleien thuisbasis om te ontdekken. Hier zie je de verzamelitems die je verzamelde, kan je een praatje slaan met wat vrienden. Een aanrader voor ma en pa die eens occasioneel de PS VR2 opzetten is de safarimodus. Hierin word je in een kajak gedropt en kan je wat rondkijken naar de verschillende machines uit Horizon. Het is een aimabel boottochtje zoals in een pretpark.
Survivaltochtje?
Het zit hem in vooral in de beleving bij Horizon: Call of the Mountain. Wanneer je voor het eerst oog-in-oog staat met de machines, ben je verbluft van de omvang. Je kent deze rakkers nochtans al van de andere games. Maar wat doe je nu eigenlijk in Call of the Mountain? Laat duidelijk zijn dat dit geen gigantische open wereld is waarin je vrij rondtrekt. Dit avontuur is vooral lineair waar van punt a naar b gaat en tussendoor puzzels oplost en ‘kalme’ worstelpartijtjes met machines aangaat. Kalm is relatief, want ze zijn best pittig voor een VR-ervaring. Als je snel last hebt van motion sickness, dan ga je zelfs het soms iets te pittig vinden. Maar het is gewoon niet te vergelijken met Aloy haar soepele vechtmoves.
Nu om die motion sickness tegen te gaan, kan je kiezen om zelf een wandelbeweging te maken. Daarbij hou je twee knoppen in en imiteer je dus de beweging met je armen. Je kan ook met de joysticks werken, maar dan heb je een stevige maag nodig. Uiteraard is dit wat persoonsgebonden. Oh ja, wie trouwens hoogtevrees heeft, die waarschuwen we: de game bestaat voor een groot deel uit klimmen en daarbij bengel je vaak op hoge hoogte.
Het eerste deel van de game bestaat vooral uit klimmen, niet dat dat erg is. Maar eerlijk is eerlijk: je wordt het soms wel een beetje moe. Niet van de inspanning, maar eerder van de ‘saaiheid’ ervan. Gelukkig krijgt het klimmen wat meer pit naarmate je de Grabcaster krijgt.
De gevechten zijn voor ons de echte parels van deze VR-ervaring. In een soort van miniarena’s neem je het op tegen verschillende machines die je vaak al kent uit de andere games. Gewapend met pijl en boog zoek je naar de zwakke punten van deze monsterlijke tuigen en probeer je ze vakkundig neer te halen. Indrukwekkend is ook hoe de eye tracking tech hierbij gebruikt wordt. Deze pittige worstelpartijtjes zijn ook een goede workout. De machines gooien geregeld puin of andere projectielen richting jou en jij moet deze ontwijken door simpelweg te duiken. Naarmate de game vordert krijg je ook meer soorten pijlen. Ook je vijanden worden dan een stukje sterker.
Het summum zit in het gevecht met een Thunderjaw. Dat is simpelweg adembenemend.
Technisch paradepaardje
Horizon: Call of the Mountain is momenteel de enige first-party titel van Sony voor de PlayStation VR2. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de game alles uit de kast haalt om de capaciteiten van de hardware te demonstreren. Doordat je de pijlen zelf handmatig maakt, krijg je connectie met de wereld. Maar het toont ook hoe verdomd goed de tracking is van de Sense controllers. Ook het opspannen van je boog en het afschieten van pijlen geven wat extra ‘gevoel’ door de adaptieve triggers en de haptische feedback. Het trucje kennen we al van de DualSense, maar komt hier toch nog net iets meer tot zijn recht dankzij het VR-gegeven. Grafisch is Call of the Mountain ijzersterk. En ook de technologie van de eye tracking is indrukwekkend. Het voelt soms akelig om te zien hoe de personages je recht in de ogen kijken.
- Conclusie78Total Score
Wat PlayStation VR Worlds was voor de originele VR-headset van Sony, is Horizon: Call of the Mountain voor PS VR2. Het spel is de ideale showcase om te tonen waartoe de VR-bril in staat is. Ook als je graag vrienden of familie even van de VR-wereld wilt laten proeven, is deze game een must-have. Wie zich kan verzoenen met het feit dat dit vooral een paradepaardje is met veel klimwerk en iets te weinig gevechten, zal meer dan tevreden zijn met deze aankoop. Toch vinden we dat het spel nog iets meer om het lijf mocht hebben gezien het prijskaartje.
