Assassin’s Creed Valhalla

Als we de Vikingen mogen geloven, dan staat ons lot in de sterren geschreven en kunnen we daar weinig aan veranderen. Toen we Assassin’s Creed Valhalla voor het eerst zagen, leek het ook die richting te gaan: Odyssey met een Vikingjasje. By the Gods, wat hadden we het verkeerd. Eivor en zijn gevolg weten de reeks op te tillen naar een hoger niveau én dichter bij de roots.

Assassin’s Creed Valhalla pikt de draad op waar de uitbreiding The Fate of Atlantis (van Assassin’s Creed Odyssey) eindigde: na de traumatiserende gebeurtenissen zit Layla Hassan aan de pillen om zichzelf onder controle te houden. Haar vorige team liet haar in de steek, maar gelukkig vindt Layla een nieuw onderkomen bij oude bekenden Shaun Hastings en Rebecca Crane. Wie? Het duo dat ook Desmond Miles ondersteunde bij zijn uitjes in de Animus. Als geen ander beseffen ze wat ‘Pieces of Eden’ kunnen veroorzaken. De wereld dreigt deze keer opnieuw onder te gaan aan speciale natuurfenomenen en het trio moet het tij doen keren. Hun enige lead is een mysterieus geluidsfragment dat hen naar het graf van Eivor leidde.

Het is niet zo Eng-eland

Layla duikt opnieuw de animus in en herleeft de herinneringen van Eivor, een brute Viking die zijn mannetje of vrouwtje staat tijdens de 9e eeuw. Als een Noorse schildmaagd kan je Engeland even onveilig maken. Welk gender je ook kiest, Eivar is een aangename persoonlijkheid. Toch kunnen we ons niet ontdoen aan het gevoel dat Valhalla zich eerder toespitst op de vrouwelijke versie.

De focus van het verhaal ligt op het uitbouwen van je eigen nederzetting tussen de Saksen en andere (soms vijandige) Vikingen. Daarbij is het smeden van banden en het zoeken naar verzoening en vrede een essentieel onderdeel. Dat laatste is een ietwat dunne lijn: als Viking bestorm je maar al te graag naburige kloosters voor wat blinkende goederen. Die heb je immers nodig voor je nederzetting.

De game verengt zich niet tot alleen Engeland als locatie. Het stuk in Noorwegen verraste ons in omvang en stijl. De besneeuwde bergtoppen, het noorderlicht en de nederzettingen zetten een spot-on sfeer neer. Ook de tripjes naar de mythologische wereld zijn prachtig. Valhalla biedt dus heel wat meer dan alleen het Engelse platteland.

Enige minpunt: de technische bugs. Oké, een spel met de omvang als Valhalla bevat inderdaad hier en daar wat problemen. De meest storende was eentje waarbij het scherm stotterde tijdens verschillende cutscènes. Af en toe zagen we onze vislijn wat vreemd doen of werd onze boot. Als deze kleinigheden nog weg geschaafd worden, is Valhalla een solide ervaring.

Assassin’s Creed Valhalla doet wat Assassin’s Creed III gedaan heeft voor de reeks: zorgen dat het volgende deel met een nieuwe lei kan starten. Doorheen het verhaal zitten er verwijzingen naar Desmond zijn avonturen verweven. Ook de keuzes en uitdagingen waar Layla voor staat zijn te vergelijken met die van Desmond. Het moderne plot zorgt eindelijk voor wat meer verbinding tussen de roots en waar we vandaag staan. Belangrijker nog, het zorgt ook voor een propere lei naar de toekomst toe.

Bingewatching

Op het verhaal van Assassin’s Creed Valhalla heb je nog steeds invloed. Toch schakelt Ubisoft hier een versnelling lager. Is dat erg? Integendeel, de iets meer lineaire aanpak smaakt naar meer. Je keuzes beïnvloeden wel een aantal zaken, maar verwacht geen sterk verschillende eindes zoals in Odyssey.

Voor Valhalla is er gekozen voor een nieuwe aanpak. Deze keer geen hoofdverhaal dat je van pier naar pol stuurt, maar ‘afleveringen’ waarbij Eivor een aantal uren spendeert per regio. Je moet het niet bekijken als aparte gehelen, want alles draagt bij tot het hoofdverhaal. Heel wat personages ga je alleen in dat ene hoofdstuk zien, spijtig want sommige zijn memorabel. Deze mini-afleveringen zorgen wel voor een gezonde dosis nieuwsgierigheid. We voelden ons minder geneigd om elk icoontje op de map af te schuimen, maar geraakten wel makkelijk afgeleid door de gebeurtenissen in de wereld rondom ons. Nu, maak je niet ongerust: er zijn nog steeds een hoop items te verzamelen. De nieuwe verhaalstructuur smaakt alleszins naar meer en ook de zijmissies zijn een pak aangenamer door de manier waarop ze zich aanbieden.

A Viking’s life for me

Tussen die avonturen, wil je ook wat fun beleven. In Valhalla kan je enkele minigames spelen, waaronder om ter snelst enkele horens bier leegdrinken of een spelletje dobbelen. Heb je het liever wat agressiever? Ga dan op plundertocht bij de abdij om de hoek. Heel vermakelijk en tof, alleen is gaat het hier om een afgewaterde Vikingfantasie. Paters koelbloedig afslachten zoals in de serie is geen optie: de Animus geeft aan dat desynchronisatie kan optreden. Dus oké, Valhalla is bijna de ultieme Vikingsimulator.

Het vechten is dan weer een update tegenover Odyssey. Als Alexios of Kassandra moest je overdadig veel magische vaardigheden gebruiken om je vijanden neer te maaien. Eivor kan dit als woeste Viking een stuk makkelijker. Onlogisch? Nee, niet echt: vijanden zijn gewoon meer uitgebalanceerd en krijgen geen nodeloos lange levensbalk. Zolang je pijl- en boogvaardigheden op punt blijven, is een headshot een one-shot kill. Ook het verborgen mes is terug van weggeweest. Steek, en dood! Ook bij zware vijanden. Alleen moet je daar op het juiste moment nogmaals op de knop duwen. Extra spanning verzekerd!