Monster Hunter Stories 2: Wings of Ruin

Monster Hunter Stories 2: Wings of Ruin klinkt verdacht veel als een sequel, maar dat is te kort door de bocht. De game is het ideale instapmoment voor groentjes die niets van de reeks kennen, maar biedt voldoende uitdaging voor doorwinterde Monster Hunters. Als we de game kort moeten omschrijven: een ode aan de franchise. 

Wings of Ruin is niet de o-zo-typische jagen, creëren en verzamelen. De game speelt eerder als een klassieke JRPG. Op vlak van verhaal val je als nieuwkomer niet middenin een langlopende saga. Sommige personages keren wel terug, maar kennis van het eerste deel is zeker niet nodig om mee te zijn met het verhaal. Er zijn ook leuke nieuwe ontmoetingen die zorgen voor memorabele vriendschappen. Oscars worden er niet binnen gehaald, maar Wings of Ruin kan je onderhoudend noemen. 

Wat vooral sterk is in Monster Hunter Stories 2: Wings of Ruin is de leercurve. De opbouw in de tutorials zit extreem goed. Als doorwinterde speler zal je hier en daar wel het gevoel hebben van ‘ja, dat weet ik al’, maar voor groentjes is dit de ideale leerschool. 

De formule van turn-based combat staat ook in dit tweede deel centraal. Er zijn drie soorten aanvallen: kracht, technische en snelheidsaanvallen. Elk monster is iets meer onderlegt in één van de drie. Deze basisuitwerking laat je toe om vijanden makkelijker in te schatten. Je speelt strategischer door de juiste tegenaanvallen te kiezen. Hoe moeilijker de monsters, hoe meer aandacht je moet hebben voor hun gedrag. Wanneer ze kwaad worden, veranderen ze hun vechtstijl. Schat je dit snel genoeg in? Dan anticipeer je door een ander monster in te zetten. Wings of Ruin verbetert de formule van zijn voorganger. Je voelt het klassieke DNA van Monster Hunter. De grootste verzuchting is eigenlijk inherent aan dit format: de aanvaringen met veel zwakkere vijanden. Ze voelen aan als tijdverspilling omdat je geen ‘quick finish’ kan doen. 

Waar het verhaal en de gameplay goed zitten, slaat Wings of Ruin de bal mis op technisch vlak. Laadtijden zijn redelijk goed, maar de pop-in en stotterende framerate doen pijn aan de ogen. Opvallend: in de dock hadden we er meer last van.