Miyamoto heeft vast de tijd van zijn leven. De zeventigjarige Japanse gameontwerper kan op zijn oude dag eindelijk nog eens een droom van zijn bucketlist schrappen. Als getrouwe Disney-fan liet hij al doorschemeren dat de pretparken zijn ding zijn. Kleurrijke heuvels en kastelen vormen de blauwdruk van zijn games en de roze Prinses Peach is de figuurlijke kers op de taart van zijn sprookjeswereld. Ja, zijn games hebben veel weg van de plattegrond van een pretpark. Onlangs kreeg het geesteskind van Miyamoto dan ook nog eens zijn eigen themapark, de cirkel is zo goed als rond. Maar nog niet volledig!
Het imperium rond de charmante loodgieter wordt stevig uitgebouwd. Nieuwe branches en markten worden aangesneden. Je zou haast denken dat Nintendo zijn pionnen strategisch neerpoot op het schaakbord van de multimedia. Wat nog ontbreekt in Mario zijn rijtje? Een knappe langspeelfilm. Die vurige wens van de fans krijgt eindelijk gehoor. En hoe!
Bowser is de ster
De film opent koeltjes op een ijzige vlakte die op de tonen van wat onheilspellende muziek omschakelt naar warmere oorden. De klodders lava spetteren van het witte doek, het ruikt naar onraad. Vanuit dit hellevuur doemt een leger van Koopa’s met een duidelijk doel: het nabijgelegen ijspaleis aanvallen en de schattige pinguïn inwoners onder de knoet krijgen. Waarom die arme stakkers te kampen krijgen met dit ongewenst bezoek, daarover blijven in het ongewisse. Uit de gigantische vuurberg dat als ruimteschip fungeert, doemt het brein achter de aanval op. Bowser, vertolkt door de geniale Jack Black, spuwt een stevige dosis vuur richting de hopeloze pinguïns. De gerichte aanval van zijn vuuradem doet de arme pinguïn bevolking in de sneeuw bijten.
Wanneer het ijspaleis smelt als sneeuw voor de zon, wordt het echte doel zichtbaar. De pinguïnwoonst huisde een superster, de power-up die je in de Mario-games voor een korte tijd onoverwinnelijk maakt. Bowser is zichtbaar opgetogen met zijn vondst. De rest van zijn plannen onze dosis goesting in de film, kan zich ontplooien …
It’s-a me, Maar-dan-anders!
De animaties van de film zijn prachtig gedaan. De bewegingen zijn naturel, maar ook de personages zijn een stuk gedetailleerder. De balans zit gelukkig goed waardoor de charme en herkenbaarheid van onze gekende karakters niet verloren gaat. Mario (Chris Pratt) zijn snor werd zo wat hariger en pluiziger. Hierdoor krijgt onze bekende loodgieter wat extra mimiek die simpelweg onbestaand is in de games. Het maakt hem een stuk realistischer en tastbaarder dan ooit. Hem in volle glorie zien bewegen en praten voelt zowel vreemd als vertrouwd aan. Kleine spoiler: het feit dat we meer familieleden van het duo te zien krijgen is een leuke verrassing.
De casting voor de stemmen kreeg bakken kritiek tijdens de productie van de film. In realiteit moeten we zeggen dat dit ons geen enkel moment gestoord heeft. De acteurs zijn naar ons gevoel de juiste en passen hun stemmen perfect aan naar de rol die ze vertolken. Ook het feit dat Mario en Luigi (Charlie Day) niet helemaal klinken als in de spellen. Het over-the-top Italiaanse gebrabbel blijft achterwege. En de reden waarom? Daar krijg je een logische verklaring voor. Wie Mario en Luigi al enkele decennia volgt, krijgt enkele easter eggs als traktatie. Goed opletten want ze zijn best wel goed verstopt. Benieuwd of je de Arwing van Starfox kan spotten.
It’s on like Donkey Kong
Dat we Jungle Kingdom te zien kregen, daar werden we enorm blij van. Mario’s thuisland (toen hij eigenlijk nog Jumpman heette) kende toen een beruchte vijand: Donkey Kong (Seth Rogen). De Toads zijn te klein en te schattig om het gevecht met Bowser aan te gaan. Er zit voor Peach (Anya Taylor Joy) niks anders dan zich te beroepen op het Kong leger. Een opdracht die haar ook de kans geeft om Mario beter te leren kennen.
Wanneer jij het enige menselijke wezen in een wereld van paddenstoelen bent, is de komst van een besnorde mens uit een andere wereld wel degelijk iets schokkends. De reis van het Mushroom Kingdom naar de Kong familie is het uitgelezen moment voor deze twee figuren om chemie te kweken en dichter naar elkaar toe te groeien. Hier is het opnieuw uitkijken naar figuren uit de oude Kong spelletjes. En jawel, ook de terugkeer van de (love it or hate it) DK-rap. Muzikaal weet de film te verrassen. Af en toe is een vette jaren 80 hit te horen en dat maakt het bevreemdend fijn.
Avontuurlijk en speels
Het is gewoon zo. We genoten, we lachten en we konden haast wenen van jeugdsentiment. Een game vertalen naar een film is geen gemakkelijke opdracht. Maar na een knappe omzetting The Last of Us naar een televisieserie, mag Mario zich vervoegen in het rijtje als succesvolle filmadaptatie. Zelfs de geliefde Rainbow Road en de Karts uit de Mario Kart reeks zitten op meesterlijke wijze in het verhaal verweven. Liefhebbers van Disney-momentjes mogen trouwens rekenen op een Frozen-momentje. Humor en actie wisselen elkaar goed af en brengen ons naar een heerlijke conclusie. Het was voorbij voor we het beseften. En eerlijk? We gaan ‘m ongetwijfeld nog eens kijken.
- Conclusie90Total Score
Neem je familie mee en geniet van deze film. Je bent het jezelf verplicht als je ook maar een beetje een game fanaat bent. En wanneer je bent gaan kijken, duim dan met ons mee dat er snel een vervolg mag komen!
